Nawiedzona komenda policji w Konstancinie

HISTORIA: Według byłego komendanta Policji w Konstancinie, wyglądało to tak, jakby ktoś chodził po terakocie na korytarzu. Pracownicy Komisariatu opowiadali o odgłosach dochodzących z pierwszego piętra, z pokoju znajdującego się nad dyżurką. Było słychać, jakby ktoś wychodził, chodził po pokoju, wychodził przez drzwi, schodził schodami drewnianymi na parter, ale później dźwięk niknął…
W Komendzie miały miejsce również inne wydarzenia. Policjanci pełniący nocne dyżury często nie mogli doczekać się poranka i momentu, kiedy opuszczą przeklęty budynek…
Willa, w której mieściła się Komenda Policji, oprócz odnowionego parteru (to tutaj pracowali policjanci) posiada również stare, drewniane i nieużytkowane piętro. Budynek ma około 80 lat i z tego, co można usłyszeć od mieszkańców Konstancina, zawsze mieściły się tam różnego rodzaju służby mundurowe. Jest bardzo możliwe, że po wojnie miały tam swoją siedzibę NKWD i UB.
Kroki były coraz głośniejsze. „Ktoś” zbliżał się do dyżurki.
Funkcjonariusz nasłuchiwał i czekał. Niepewność i strach narastały. W pewnym momencie spostrzegł, że drzwi do pokoju delikatnie się uchylają. Z przerażeniem patrzył na klamkę, szła w dół… Doświadczonemu policjantowi puściły w końcu nerwy. Sięgnął do stojącej niedaleko metalowej szafy pancernej i wyjął z niej karabin automatyczny typu „kałasznikow”. Włożył nabój do komory, przeładował, wycelował w drzwi i czekał…
– Gdyby ktokolwiek pojawił się w drzwiach, chyba bym nie wytrzymał i pociągnął za spust, oddając strzał z automatu. Ale wszelkie głosy ucichły. Jak długo stałem za tymi drzwiami, nie wiem, ale na pewno więcej niż kilka minut. Kiedy uświadomiłem sobie, że nikt nie wszedł do dyżurki, powolutku podszedłem do biurka i przez radiostację ściągnąłem radiowóz, nie puszczając już ich na patrol. Po prostu bałem się. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Jestem zdrowy, nie mam omamów, a odgłosy kroków w nocy, na górze to nie raz było słychać – opowiada pełniący wówczas dyżur policjant.

Opracowano-Czwarty wymiar - duch z Konstancina

Zdjęcia : Michał Jankowski Fotografia