Park Kombatantów w Warszawie

Początki obecnego parku to koniec XVIII wieku. Wówczas, w roku 1795 włości objął w posiadanie hrabia Tadeusz Mostowski, późniejszy minister spraw wewnętrznych Księstwa Warszawskiego oraz w kolejnych latach Królestwa Polskiego. Mostowski stworzył tutaj swoją podwarszawską rezydencję. Wówczas zaprojektowano obecny – dość obszerny park. Jego projektantem był A. Szubert. W roku 1842 na specjalne życzenie przybył z Anglii ogrodnik F. James, dzięki któremu park zyskał obecny wgląd, typowy dla parków angielskich. Także w roku 1842 hrabia Mostowski własnym nakładem ukończył budowę neorenesansowego pałacyku. Od 1844 do II wojny światowej park i pałacyk stały się własnością Koelichenów, rodziny o holenderskim pochodzeniu zajmującej się przemysłowym barwieniem tkanin. Już wówczas w parku rosło wiele egzotycznych jak na Polskę okazów drzew.

W rok 1928 zreorganizowano park i pałac. Zgodnie z koncepcją ówczesnego prezydenta stolicy Zygmunta Słomińskiego miało tu powstać jedno z miast ogrodów okalających stolicę.

W okresie II wojny światowej park był świadkiem dramatycznych wydarzeń. 16 września 1944 wywieziono z tego miejsca ok. 6000 mężczyzn – mieszkańców Włoch do obozów koncentracyjnych (powróciło tylko ok. 1000 osób). Po powstaniu warszawskim znajdował się tutaj także obóz przejściowy, z którego wysiedlonych warszawiaków wywożono do Pruszkowa. Okoliczna ludność, na czele z miejscowym proboszczem Julianem Chrościckim często odbijała więźniów.